لی بولینگر، رئیس دانشگاه کلمبیا، قتل گاه به گاه داوید گیر دانشجوی دکترا را با چاقو در پنجشنبه شب “غیر قابل گفتن غم انگیز و عمیقا تکان دهنده” خواند.
غم انگیز است، اما شوکه کننده نیست.
دانشگاه های نخبه ممکن است بخواهند آنقدر که بتوانند از جرایم خشن صحبت کنند، صحبت کنند، اما نمی توانند از اتهامات خود در برابر آنچه در نیویورک خشونت آمیز اتفاق می افتد محافظت کنند.
Giri یکی دیگر از دانشجویان کلمبیایی است که در کمتر از دو سال در یک حمله بیگانگان در یک مکان عمومی ظاهراً امن جان خود را از دست داده است. در دومین حمله در دسامبر 2019، درست چند هفته قبل از ترک دانشگاه برای فصل تعطیلات، سه نوجوان به یک قربانی زن، تسا میجرز 18 ساله، در پارک مورنینگ ساید حمله کردند. آنها او را تا حد مرگ شکنجه کردند، یک زن جوان آسیب پذیر را پایین نگه داشتند و او را با چاقو زدند.
پلیس نیویورک که حتی قبل از شروع اعتراضات BLM شش ماه بعد از پلیس پیشگیرانه کناره گیری کرد، نتوانسته بود قبل از ترور تسا جلوی سرقت های مشابه را بگیرد.
اکنون، گیر 30 ساله، دانشمند علوم کامپیوتر فوق ستاره، مرده است – او پس از چندین دستگیری و محکومیت خشونت آمیز برای بیش از یک دهه، گفته می شود که یکی از اعضای باند بزرگسال طولانی مدت در “آزادی تحت نظارت” است. وینسنت پینکنی، قاتل ادعایی گیر، حداقل یک نفر دیگر را که یک گردشگر ایتالیایی بود، در حمله پنجشنبه شب به شدت مجروح کرد. او از هیچ یک از قربانیانش پول نخواست. او ممکن است مواد مخدر زیادی مصرف کرده باشد، ممکن است به شدت بیمار روانی باشد، یا ممکن است انگیزه ای برای نفرت نژادی باشد – یا هر سه. دو مورد اول مشروط به نظارت دولت صلاحیتدار بودند.
بولینگر به معنای خوب است و بدون شک در حالتی مضطرب برای دانشجویان و کارکنان نامه نوشت. اما نکته گیج کننده ای در قسمت دوم بیانیه او وجود دارد: “این اتفاق در چند قدمی دانشگاه ما رخ داد.” این همان چیزی است که دانشگاه نیویورک در اوایل پاییز هنگامی که دانشجویی در نزدیکی پردیس مهندسی خود در بروکلین به “توهم ایجاد شده” برخورد کرد: “دانشگاه… نگران تیراندازی در نزدیکی یکی از ساختمان‌های ما است.”
کلمات از بالا این تصور را ایجاد می‌کنند: ما نگران انفجار بی‌معنای جنایات خشونت‌آمیز در سراسر نیویورک نیستیم، که بیشتر آنها قربانی مردان و نوجوانان سیاهپوست فقیر می‌شوند. ما فقط زمانی نگران هستیم که بر ما تأثیر بگذارد.
اما تلاش برای ایمن نگه داشتن پردیس های شهری زمانی که هرج و مرج در همه جا موج می زند، همیشه یک پیشنهاد در حال محو شدن است. همین هفته، سام کالینگتون، 21 ساله، یک دانشجوی دانشگاه تمپل در یک سرقت در نزدیکی آپارتمانش در فیلادلفیا، نزدیک محوطه دانشگاه، به ضرب گلوله کشته شد. ماه گذشته، Shaoxiong “Dennis” Zheng، 24 ساله، فارغ التحصیل کارشناسی ارشد 2021 از دانشگاه شیکاگو، در یک سرقت در هاید پارک درست در کنار دانشگاه جان باخت. به طور شگفت انگیزی، ژنگ یکی دیگر از اعضای جامعه دانشگاه شیکاگو بود که امسال به طرز خشونت آمیزی درگذشت. در ماه ژوئن، مکس لوئیس، دانشجوی 20 ساله، در حالی که برای رسیدگی به امور خود در سیستم راه آهن مرتفع شهر نشسته بود، بر اثر یک “گلوله نادرست” جان باخت. سال گذشته، ست اسمیت، دانشجوی 19 ساله دانشگاه کالیفرنیا، در حالی که در نزدیکی آپارتمان خارج از دانشگاه خود در یکی از شهرهای کالیفرنیای شمالی راه می رفت، هدف گلوله قرار گرفت و کشته شد.
بهترین دانشگاه‌های کشور در شهرها هستند زیرا دانشجویان و اساتید به محیطی متراکم برای اعمال تحقیقات کاربردی و کار با مشاغل و بیمارستان‌های مجاور نیاز دارند. آنها می توانند از محوطه دانشگاه خود به اندازه کافی محافظت کنند، اما نمی توانند دانشجویان را در آن حبس کنند. هیچ “فضای امن” برای مزاحمت عمومی وجود ندارد.
بسیاری از دانش‌آموزان، مانند ژنگ و گیری، نه فقط اهل نیویورک هستند و نه اهل آمریکا. آنها مشغول مطالعه دوره های فشرده علمی هستند و اغلب از رویدادهای جاری آگاهی کامل ندارند. بنابراین آنها ممکن است از افزایش گسترده جنایات خشونت آمیز که شهرهای ایالات متحده، از جمله نیویورک، طی دو سال گذشته شاهد بوده اند، کاملاً بی اطلاع باشند.
از سال 2019، تعداد تیراندازی ها در منطقه اطراف کلمبیا سه برابر شده و تهاجم ها نزدیک به 60 درصد افزایش یافته است. جرایم ناشی از نفرت 800 درصد افزایش یافته و از یک به 9 افزایش یافته است. در سراسر شهر، قتل در دو سال 42 درصد افزایش یافته است.
در دوره دوم، مدیران دانشگاه ها خواستار پلیس پیشگیرانه تر بودند. اما اکنون این یک پیشنهاد ظریف است. هنگامی که اسمیت درست خارج از محوطه دانشگاه برکلی درگذشت، صدراعظم از بیانیه ای در مورد قتل او برای ایراد یک سخنرانی کوتاه در مورد ظلم پلیس استفاده کرد. ظلم پلیس هیچ ارتباطی با قتل اسمیت نداشت. برکلی ممکن است به همان اندازه از گزارش مرگ دانشجویی خود به عنوان بهانه ای برای موضع گیری در مورد تغییرات آب و هوا یا فقر جهانی استفاده کرده باشد.
زمانی که دو سال پیش سرگردها کشته شدند، کلمبیا اقدامات نرم‌تر خود را تشدید کرد، مانند افزودن نگهبانان و افزایش ساعات کاری شاتل دانشگاه. خوب، اما مردم برای ایمنی در اتوبوس مدرسه به نیویورک نمی آیند. جوانان می خواهند بعد از تاریکی هوا بیرون در پارک ها و خیابان ها باشند که نباید حکم اعدام باشد.
هر چه بیشتر نوجوانان و جوانان سیاهپوست فقیر در خیابان ها در نتیجه خشونت شدید شهری می میرند، دانش آموزان نخبه نیز بیشتر می میرند. “فقط چند قدم از دانشگاه ما” هیچ محافظتی نیست. لی بولینگر در عوض باید از نفوذ دانشگاه استفاده کند تا از شهردار جدید اریک آدامز، شورای شهر و آلبانیا بخواهد تا شهر را ایمن تر کنند. همه نیویورکی ها
نیکول گلیناس دستیار سردبیر در ژورنال شهر موسسه منهتن است.